"De dood van Auguste". Een Simenon uit 1966 in de boekhandel

Over hetzelfde onderwerp:

Adelphi, geef ons vandaag onze seizoensgebonden Simenon . Het is wonderlijk hoe een auteur die zo waanzinnig productief was als Casanova met liefde, nooit zijn vermogen verliest om de menselijke ziel en haar gebreken te doorgronden. Elke keer dat je aan een roman begint (een moeilijke roman of een Maigret) stort je je erin, als in een bekende rivier waarvan je denkt dat je de loop ervan kent, maar niet het einde. En hoewel er een geruststellend schema is, en herkenbare tics en beelden (zoals de grote borsten van veel vrouwelijke figuren, onvermijdelijk), raak je elke keer weer in vervoering door de helderheid waarmee je de sociale dynamiek kunt vertellen, zelfs de meest kleinzielige en banale . De dood van Auguste (Adelphi, vertaald door L. Frausin Guarino) werd gepubliceerd in 1966; in datzelfde jaar schreef hij ook Le Confessionnal en Maigret en de zaak Nahour. Een jaar van normale productie voor de zeer georganiseerde Simenon, die dat jaar, op 63-jarige leeftijd, ook de grote prijs van de Mystery Writers of America wint, wederom een ​​teken dat zijn productie als "genre" wordt gezien, alleen al omdat er vaak politie en moorden in voorkomen. Maar juist in De dood van Auguste bevestigt hij hoe de demon van de literatuur blind is voor de genres en etiketten die in de boekhandels te vinden zijn .

Een man, in feite de oude restauranthouder Auguste, overlijdt. Hij stort plotseling in de eetkamer in terwijl hij aan het werk is, en het diner beneden gaat door nadat hij naar bed is gedragen. Maar de Ivan Iljitsj-fase duurt niet lang, want meer dan een gewetensonderzoek van de overledene, ontwikkelt zich een interessante dynamiek tussen de drie broers, en tussen hun respectievelijke vrouwen en vriendinnen . Hoewel Auguste de zoon was van een arbeider die "niet kon lezen noch schrijven", en die in een oncomfortabel huis woonde vlakbij waar prostituees liepen, had hij een goede zaak opgebouwd. Het restaurant dat hij in Parijs had geopend, gespecialiseerd in de Auvergne, werd bezocht door ministers, diplomatieke delegaties, glamoureuze vrouwen en had zelfs twee Michelinsterren gewonnen. Van een eetcafé voor de havenarbeiders van de markten van Les Halles – de buik van Parijs, zoals Zola zei – is Auguste's restaurant dé plek om te zijn. Maar het is niet duidelijk wat de oude Auguste met al dat geld deed.

De drie zonen verschillen sterk van elkaar. De een is hem altijd terzijde gestaan ​​in de leiding van het restaurant en is tot partner benoemd, ook al zijn er geen documenten die dat bewijzen. De ander schaamde zich voor het beroep van zijn vader. Hij is de enige die studeerde en rechter werd, en verhuisde naar de buitenwijken van Parijs, naar die "moderne gebouwen die residenties heten", maar wat geld had goed van pas kunnen komen. De derde is een schurk die leeft van zijn verstand en ietwat louche zaken, een man "die alles wantrouwt" en die per vliegtuig uit Cannes aankomt en, zonder het lichaam te willen zien, vraagt: "Waar is het geld?". Ondertussen lijkt de moeder, bedlegerig, "immaterieel, ze is zo mager geworden" en herkent niemand. De schoonzussen bemoeien zich ermee, of lijden in stilte, veroordeeld om hun vroegere beroepen, of gedragen zich als arrogante harpies die op zoek zijn naar centen. Zoals altijd is geld, een morele barometer, slechts een instrument dat de karakters, de beste en de slechtste, van mensen naar voren brengt . "Ik vind dat een romanschrijver de mens moet laten zien zoals hij is, en niet als een man in propaganda," vertelde Simenon aan de Paris Review. "En ik bedoel niet alleen politieke propaganda; ik bedoel het soort man dat ze je in de derde klas leren, een man die niets te maken heeft met de echte man."

Meer over deze onderwerpen: